Als een dier sterft dat een bijzondere
band met iemand hier had,
dan gaat dat dier naar de Regenboog Brug.
Er zijn daar weilanden en heuvels voor
al onze speciale vriendjes zodat
ze samen kunnen rennen en spelen.
Er is genoeg eten, water en zonneschijn en onze
vriendjes hebben het dus warm en comfortabel.
Alle dieren die ziek of oud
waren zijn daar weer gezond en energiek;
degene die gewond of verminkt waren,
zijn weer gaaf en sterk.
Precies zoals wij ze ons herinneren
in onze dromen over
hoe het eens was.
De dieren zijn tevreden en blij,
er is alleen 1 minpuntje:
ze missen allemaal die ene speciale
persoon die achter is gebleven.
Ze rennen en spelen samen,
maar er komt een dag dat
er een plotseling stopt
en in de verte staart.
De heldere ogen staan strak;
het gespannen lijf begint te beven.
Plotseling komt dit dier
los van de groep,
vliegt over het groene gras,
alsmaar sneller en sneller.
Je bent gezien,
en als jij en je speciale
vriend elkander eindelijk treffen,
klampen jullie je aan elkaar
vast in deze vreugdevolle hereniging,
om elkaar nooit meer te verlaten.
Een blije kusjesregen
over je gezicht; je handen
aaien de zo geliefde kop weer,
en je kijkt weer in die
zo vertrouwde ogen, zo lang weggeweest
uit je leven, maar nooit verdwenen
uit je hart.
Samen steek je de Regenboog Brug over…
Boran, one day we’ll be together…
| Laurette |